همکاری‌ها و اتحادها در منطقه آسیای مرکزی: نگاه حکومت‌‌‌های منطقه

بررسی رفتار و عملکرد جمهوری‌‌‌های آسیای مرکزی پس از فروپاشی شوروی سابق  نشان می‌دهد این کشورها جهت‌گیری‌ها و استراتژی‌‌‌های متفاوت و گاهی از اوقات متضادی را در سیاست خارجی خود اتخاذ نموده‌اند. از جمله می‌توان به استراتژی اتحاد و ائتلاف با دیگر کشورها اشاره نمود که با توجه به ضعف بنیادی در بیشتر زمینه‌‌‌های سیاسی، امنیتی،  اقتصاد داخلی و نیز با توجه به تهدیدات امنیتی که از ناحیه روسیه متوجه آنها بود، به عنوان یک استراتژی کلی همواره در دستور کار دیپلماسی دولت‌های منطقه بوده‌است. با این وجود اتحادها و ائتلاف‌ها در این منطقه با توجه به تغییرات ناگهانی در جهت گیری‌‌‌های این کشورها از دوام و قوام کافی برخوردار نبوده است. با این توضیح، سوٌال این مقاله آن است که  اصولاً دیدگاه و نگرش حکومت‌های منطقه آسیای مرکزی به اتحادها و ائتلاف‌ها چگونه است؟ در پاسخ به این سوٌال باید اشاره داشت علیرغم وجود تهدیدات داخلی و خارجی که متوجه این کشورها می باشد، بدلیل این که در حال حاضر بیشترین تهدیدات از ناحیه داخل و آن هم علیه "حکومت‌های" جمهوری‌‌‌های آسیای مرکزی است، لذا رهبران منطقه همکاری در قالب اتحادها را براساس میزان کمکی که به حفظ و بقای "حکومت" آنها می‌نماید، می‌سنجند. درواقع "امنیت رژیم" مسئله‌ای است که حکومت‌‌‌های منطقه بیشترین اولویت را در سیاست‌‌‌های داخلی و خارجی خود برای آن قائل هستند. بر این اساس ملاحظه می‌گردد، توافقات و اتحادها در منطقه آسیای مرکزی زمانی شکل می‌گیرند و زمانی دیگر دچار رکود می‌شوند و تنها اتحادهایی که بیشترین کمک را به حفظ حکومت‌‌‌های رهبران منطقه بنمایند از دوام پایدارتری برخوردار خواهند بود.